Кореографката Шукарова го посвети Црвениот лебед (Crveniot Lebed) на Екрем Хусеин, балетскиот танчер, една од клучните фигури во националната Опера и балет во Северна Македонија, со изразена индивидуалност и ритуална посветеност на танцот, кој танцуваше цели 50 години. Во Црвениот лебед тој прави танцова исповед, портретирајќи три лика: женски (кабаре-танчерка), машки (самурај) и суштеството (умирачкиот лебед, традиционално изведуван од женски танчери). Во завршната сцена, Хусеин вози свој велосипед на сцената, воведувајќи се себеси како личност надвор од сцената, со што ги заматува границите помеѓу сцената и реалноста, улогата и вистинската личност, изведбата и идентитетот.
Придвижувајќи се низ различни идентитетски позиции, Шукарова и Хусеин нежно го прекршуваат погледот со движења и слики што ја дисрегулираат балетската вертикална телесност и се оддалечуваат од позицијата што се очекува во канонизираната улога што Хусеин, како (машки) уметник, ја имал во националната балетска институција. Вклучувајќи, во постмодернистички дух, танцови движења што се туѓи за балетскиот репертоар – како што се клубски танц, кабаре, секојдневни движења, ненормативни родови движења – додека иконскиот машки балетски танчер ја изведува тажната женска фигура занесена во љубов, тие ја разнишуваат балетската институција и нејзината хиерархија.
Ставајќи го стареечкото тело на Хусеин на сцената, Шукарова ги поткопува балетските норми што бараат совршено, младо, исправено и геометриски прецизно тело. Самото присуство на кореографката на сцената, видлива, седната и давајќи му инструкции во живо на Хусеин, ги разоткрива хиерархиите на моќта и институционалниот/социјалниот апарат што ги поставува наводно ефемерните тела на балетските танчери на сцената, додека истовремено ја демонстрира тешкотијата на изведување и помнење на танцов вокабулар од страна на стареечко балетско тело.
