Poslednjih godina, tokom bilo koje socio-političke krize širom sveta, različite fizičke pokretljivosti i kolektivne ranjivosti zasnovane na asimetričnim pozicijama njenih učesnika postale su vidljivije u javnom prostoru. One nas usmeravaju da neprekidno istražujemo prostor za naše političke prakse i suživot kao oblik otpora današnjem prožimajućem kapitalističkom realizmu. U kontekstu stalnog (digitalnog) nadzora gotovo svih naših pokretljivosti i ranjivosti, ovaj rad istražuje kako dodirnuti telo koje dodiruje ekran. Ukazuje na bliskost dodira iz perspektiva žena, queer osoba, imunokompromitovanih osoba, umetnika i marginalizovanih praksi plesa, koje se sve fokusiraju na princip odgovornosti: ne držeći distancu i ne ostajući izvan sveta, već se direktno suočavajući sa svetom. Ovaj rad proizilazi iz višegodišnjeg umetničkog istraživanja diskursa i praksi nege, ranjivosti, depresije, imuniteta, primenjujući specifičan kinetički i koreografski jezik. Osnovni fizički principi kretanja tog koreografskog jezika proizilaze iz domena: fizičkog okupljanja na plesu iz rave klubova, političkih protesta; digitalnog okupljanja i interakcije; somatsko-afektivnog pokreta sporosti (stajanje, odmaranje, disanje, spiralanje, telesne tečnosti), postavljenih unutar feminističkih dramaturških struktura; pokreta biljaka i suživota; somatske prakse centrirane na telo i um itd.
*u radu se u obliku citata koristi deo dramskog teksta “Prizori konstruisanih odnosa” autora Dimitrija Kokanova
