What happens to the memories and experiences, the pictures, objects and figures that remain in the constant flux of reality in our brain? Reducing the elements of drama to a minimum, Dalija Acin makes use of our brain's ability to fabricate consistent, complete pictures from abstract fragments of perception. The interplay between slow movements, visuality and sound is as subtle as it is suggestive: "One should therefore fall silent and surrender to the personal experience of this very daring, radical, analytical and exciting production.
Ivan Medenica
neimenovani, neko, negde, niko, moj, nepostojeći, neizrečen, neizmeren, nevidljiv, strani, nejasni, tvoj, napušten, zaboravljen, nestao, ponovo...
To je neobično, sugestivno i maštovito istraživanje fenomena sećanja: onih slika, predmeta i figura, koje blede u stalnom toku stvarnosti... U neimenovanom, neizmerenom prostoru, sačinjenom od rekonstruisanih sećanja, imaginarnih činova/scena, reprodukcija propusta, tela lebde između onoga što je prikazano i onoga što zauvek ostaje neizrečeno...
Koristeći pozorišne kodove i redefinišući medijum plesa istovremeno, predstava teži/gravitira ka neprobijanju, potvrđujući pitanje: da li je moguće ići do ivica spektakla, minimalizujući sopstvena sredstva?
