...Ukoliko bismo prihvatili motive fragmentacije, osakaćivanja i uništenja, kao suštinske metafore današnje vizuelne retorike, svaka ideja ekstremnog verovanja (sa izuzetkom totalitarnog i fundamentalističkog) delovala bi apsurdno. Stvarajući potrebu za saosećanjem i ljubavlju kao normativ, predstava razlaže čovečanstvo u elegičnom raspoloženju i dalje definiše pojmove poput bezobličnosti, rugobe, ekstremiteta, monstruoznosti, ljubavi i nade.
Sa originalnim koreografskim metodom, zasnovanim na posebnoj objektivnosti tela i geometrijskom mizanscenu, predstava „Preterano i nestalo“ uspostavlja (bivši) identitetski promenu rodnih odnosa; prikazana tela su pretvorena u himere i mrtvu prirodu. Ostajući u sopstvenoj izolaciji, tela su neobično graciozna, zastrašujuća i elegantna u isto vreme.
Implicitna političnost je utkana u koreografski postupak predstave, podsećajući nas da postoji vreme u kojem je unakaženo ljudsko telo izloženo pred publikom ne samo kao scenska metafora, već i kao (osvedočena) stvarnost.
Saša Božić
