Viktorija Ilioska: It could be something very minimal (2019)

„Можеби се работи за нешто минимално“ (It could be something very minimal) е насловот на долгогодишната соработка на тема перформативно истражување меѓу Викторија Илиоска, Макс Шмирзиц и Патрик Форо, а ги обработува афективните пермутации и модулации на телата и просторот. Проектот е фунгален, расте, се собира и се реоформува од почеток во согласност со барањата на неговата средина и вкрстените тенденции на неговите составни односи. Се работи за субјективното интраактивно бивствување во редукционизмот, виртуозноста, естетиката, имерзијата, пластичноста и евтиното; овој пат со ласерско шоу и костими.

Викторија Илиоска, Макс Шмирзиц и Патрик Фаро се среќаваат на Институтот за применети театарски студии, а заедно работат од 2017 година. Досега имаат поставено три перформанси во рамките на истражувањето „It could be something very minimal“. Четвртата и петтата инсталација ќе се постават во Скопје и Франкфурт на Мајна. Преку комбинација на искуството во танцот и кореографијата, експерименталната електронска музика, дигиталната проекција и теоретското истражување, нивните дела воспоставуваат длабоко афективни простори и односи со публиката. Нивниот интерес е разнообразен и променлив, иако сепак постојано се навраќаат на потенцијалот на телото и телата.

We are developing a working methodology that we have called the Fungal Methodology. This methodology has produced visible instantiations of our work three times since the beginning of 2018. Although it shows itself in different stagings or rehearsals, it is actually never there, but located in an ever-present elsewhere. We are challenging the ontological and temporal premises of the concept project. Our working process is concerned both with the discovery of new mushrooms and with mapping and understanding the larger sculpture or context beneath our feet / behind our consciousness. This means that the process is not teleological in nature, as the performances don’t follow one another towards the goal of a final performance, but they rather stand beside each other. We are much more sympathetic to the concepts of the virtual and the actual proposed by Brian Massumi. The virtual is a field of potentiality, out of which an actuality emerges. We refuse to disentangle the virtual from “It could be something very minimal.”